Al een paar jaar houd ik elk voorjaar goed in de gaten wanneer het heikikkerseizoen begint. Tijdens de paartijd kleuren de mannetjes een aantal dagen prachtig blauw. Na enkele dagen is het ook al voorbij en krijgen ze hun normale kleur weer terug. De afgelopen jaren was ik net in die paar dagen druk en had ik geen tijd om de heikikkers te zoeken, tot dit jaar!
Aan het eind van de winter houd ik de weerberichten altijd nog wat beter in de gaten. Ik kan zo aan het begin van de lente niet wachten tot het echt begint. Een van de tekenen van de start van de lente, zijn de padden en kikkers die massaal tevoorschijn komen. Naarmate het warmer wordt, komen ze meer in beweging en is er genoeg te fotograferen.
Behalve de weersvoorspelling hield ik ook de diverse fotofora en waarnemingsites in de gaten om te kijken waar en wanneer de eerste padden en kikkers gesignaleerd werden. Aan het begin van de week was wel vrij zeker dat het weekend mooi zou gaan worden, ik begon dus alvast te hopen op een goede start van het voorjaar.
Het hele weekend heb ik vrij gepland om op zoek te gaan naar kikkers, heikikkers wel te verstaan! Dit jaar moest het er maar eens van komen. Maar als je maar 3 dagen vrij kan plannen, heb je toch nog wel redelijk wat geluk nodig!
De eerste locatie leverde niet veel op, een aantal bruine kikkers, maar geen heikikkers en al helemaal geen blauwe. Na een heerlijk wandelingetje zijn we naar een andere locatie gereden. Al lopend naar het vennetje bleek dat we niet alleen waren!
1/400 – f/5 – ISO200 – 170mm
Eenmaal bij het ven hadden we een heel aantal padden ingehaald en zwommen er in het water nog veel meer! Dat beloofde wat, al waren er geen kikkers te bekennen… Terwijl de zon lekker scheen liepen we wat langs het ven, na nog een stukje bos kwamen we aan de andere kant terug bij het ven en al die tijd was er geen kikker te zien! In de verte was een fotograaf aan de slag en terwijl we hem langzaam naderen, vraagt hij of we de heikikkers al gevonden hadden. Nou nee, maar hij wel! Na een gezellig praatje, zijn we gezamenlijk gaan wachten tot de heikikker mannetjes hun kop weer boven water staken.
1/500 – f/5.6 – ISO200 – 300mm
Geduld en voorzichtigheid waren geboden. Heikikkers zijn enorm schuwe kikkers en bij de minste beweging verdwijnen ze weer onder water. Terwijl we praten over fotografie, het genieten van de natuur en het bereiken van je gestelde fotografiedoelen, ben ik bezig een van mijn doelen te bereiken: het fotograferen van de heikikker. Genietend van de warme zon, de rust langs het water en natuurlijk de heikikkers, vliegt de tijd!
1/640 – f/5.6 – ISO200 – 300mm
Zolang je rustig beweegt, je camera in de aanslag hebt en geduld hebt, lukt het best om de heikikkers te fotograferen. Na een aantal foto’s is het altijd leuk om eens wat anders te doen. Liggend in een rare houding lukt het me om door mijn zoeker te kijken, mijn camera vrijwel tegen de grond te drukken en toch mijn gezicht schoon te houden. De camera verticaal houden heeft als nadeel dat de zoeker nog wat lager is en het fotograferen lastiger, maar de foto werd er des te leuker op!
1/640 – f/5.6 – ISO200 – 220mm
Het mooie van kikkers vind ik de vriendelijke uitstraling die deze beesten hebben. De bekken van kikkers lijken altijd te glimlachen, hun kijken altijd met een heldere en open blik de wereld in. Hoe mooi is het dan om daar van te genieten en naar te mogen kijken, niet alleen door de camera heen. Terwijl we de camera’s even laten rusten kijken we toe hoe de kikkers hier en daar tevoorschijn komen. De afstand is dan niet meer van groot belang en we kunnen volop genieten van deze prachtige schepsels!
1/800 – f/5.6 – ISO200 – 300mm
De middag vliegt om en al snel besluiten we om op huis aan te gaan voor een warme maaltijd om daarna naar een concert te gaan. De middag was niet zonder resultaat, ik kwam thuis met een aantal geslaagde foto’s… en een natte, modderige broek.