Vanochtend ging de wekker weer vroeg. Met wat moeite werd ik wakker en stapte ik uit bed. Snel de laptop aan, het weer controleren en op pad. Een standaard ritueel bij het fotograferen van landschappen. Eén ding viel me op: het slechte zicht van nog geen 200 meter..

Dat betekende dus mist! En waarschijnlijk dus ook veel mist. Opeens vol energie werkte ik snel een ontbijtje naar binnen, pakte mijn fiets en trok er op uit. Tussen de huizen hing weinig mist, maar binnen enkele minuten ben ik de stad uit. En wat ik toen zag, was meer dan waar ik op had durven hopen. Het eerste stuk van mijn tocht bracht me over de snelweg, langs een regionale weg, naar een aantal heidevelden. Eenmaal daar aangekomen, sterker nog, ik was er nog niet, bleek het zicht nog geen 25 meter te zijn!

Snel zocht ik een plekje voor mijn fiets, maar mijn haast was voor niets. Haast en spoed is zelden goed, en dat ging ook nu weer op. Nee, de mist bleef nog wel even hangen, die verdween niet. Dat was het ‘em nou juist, de mist bleef uren hangen en al mijn gehaast was voor niets. Bezweet begon ik aan mijn wandeling over heide. Vol verbazing keek ik in het rond en zag ik dat er niet veel te zien was. Een aantal heidestruiken, wat vage bomen en een pad. O, en een grote grijze muur!

Het fotograferen kan dan ook meteen beginnen. Nu is het grote voordeel van mist, dat de achtergrond niet zichtbaar is. Het nadeel is dat mist heel snel saai is als de zon niet door wil breken. En zo zul je niet zien, wat ik hoopte gebeurde niet. De zon bleef weg en ik moest het doen met een grijze massa met hier en daar een boom en struik.

Gelukkig zorgt mist ook voor diepte. En als het landschap een klein beetje glooiend is, dan is dat al snel zichtbaar door verschillende lagen in de mist. Zo besloot ik om bij bovenstaande foto te gaan voor een minimalistische benadering om de sfeer uit te drukken. Toch zorgt het kleine verschil op de voorgrond voor wat diepte.

Naast bomen en struiken was er gelukkig ook nog een pad zichtbaar. Terwijl ik op het pad liep moest ik denken aan een vraag die wel eens gesteld wordt: ‘waar gaat dit heen..?’

Overal om me heen, voor, naast en achter me, was niets anders te zien dan heide en dit pad. Het was niet zien waar het heen ging, en net zo min waar ik vandaan kwam. Midden in het niets, op weg naar iets waarvan ik niet weet of ik het ga kunnen zien.. Gelukkig was de redding nabij. Toen dit heidegebied ontwikkelt werd, was men zo vriendelijk een wegwijzer te plaatsen. Waarschijnlijk met het oog op dit soort omstandigheden, zodat de vroege wandelaars de weg konden vinden.

De ene kant naar Wijk bij Duurstede (4 uur lopen), de andere kant, naar Amersfoort, zou 2 uur in beslag nemen. Gelukkig! Nu wist ik waar ik in elk geval heen moest! Niet waar ik vandaan bleek te komen, en ook niet waar ik naartoe zou lopen. Ik sloeg snel een zijpad in, weer met onbekende bestemming.

Natuurlijk is dat gekheid, ik wist heel goed waar dat pad heen ging. Het pad liep weer terug naar het midden van het Treekerpunt. Daar is op een heuvel een uitkijkpunt en die heuvel had ik nodig. Juist het kleine beetje glooiende leek me leuk om te bekijken in deze dichte mist.

Nog altijd in de dichte mist loop ik verder. Het is stil…op het geluid van de regionale weg na dan. Eenmaal op het uitkijkpunt ga ik verder met het uitwerken van wat ideeën die ik onderweg op deed. Ik zocht wat heide op, een boom en ik kon aan de slag. Zoals al gezegd zorgt mist ervoor dat je achtergrond verdwijnt. Veel van de foto’s die ik vandaag maakte kon ik niet maken als er geen mist was. Wat dan namelijk gebeurt is dat bomen wegvallen tegen het bos op de achtergrond. Juist door de mist is het bos niet zichtbaar, maar de boom net wel. En dat is precies wat je vaak nodig hebt, maar zelden krijgt!

Het feit dat ik weer op het uitkijkpunt stond betekende dat ik ook bijna bij mijn fiets was. Het was ook hoog tijd voor deel 2 van de ochtend.
Nog altijd mistig ging ik op weg naar een volgend stukje om mijn fiets neer te zetten en te beginnen met mijn volgende wandeling. Deze wandeling zou de andere kant op gaan, de bossen in.

Mistige omstandigheden zijn ideaal als je van plan bent om bossen te fotograferen. Behalve dat het een stuk makkelijker wordt, is het vaak ook een stuk mooier. Het makkelijke is dat door de mist weer de achtergrond verdwijnt. Storende bomen zijn niet zichtbaar en daar hoef je dus geen rekening mee te houden. Daarbij zorgt de mist voor enorm veel diepte en dat bij elkaar betekent dat het erg makkelijk is om een goede compositie te maken. Dat kan bijna niet fout gaan. Natuurlijk moet je enigzins weten wat je doet, welk objectief je gebruikt, waar je gaat staan en welke bomen je op de foto zet. En welke bomen je juist niet op je foto wilt zetten. De basis is hetzelfde, de uitvoering is wat makkelijker.

Behalve dat een bos nu makkelijk op de foto te zetten is, zorgt mist ook voor sfeer. Vaak een mystrieuze sfeer. In combinatie met de lange stammen van de naaldbomen zorgt dit voor een bijzondere sfeer. Bij deze foto heb ik ervoor gekozen om dat te benadrukken. Door af te stappen van de standaardverhoudingen van de foto kon ik ervoor kiezen om het bos in zijn breedte erop te zetten. Dit zorgt ervoor dat alle stammen goed uitkomen en zichtbaar zijn. Samen vormt dit een prettige herhaling.

Bij mist is de keuze van een bepaalde lens bepalend voor de sfeer die je zet. Als je een telelens gebruikt, betekent dit dat je verder weg gaat kijken. Daar waar alles vager wordt door de mist. Dit zorgt er dus meteen voor dat je een foto krijgt met weinig contrast. Mist haalt contrast weg en geeft de foto een grijze en grauwe uitstraling. Dat is ook precies wat mist deze ochtend was en ik koos dus ook regelmatig voor mijn telelens.
Een andere keuze is die voor de groothoeklens. Hiermee is het in een bos moeilijker om een goede compositie te maken omdat je moeilijker onderwerpen kan isoleren. Een ander effect is dat je dichterbij gaat kijken en de voorgrond belangrijk wordt. Daar is de mist niet zo dik en is dus meer contrast. Dit zorgt meteen voor een minder mistige uitstraling en geeft wat kleur aan de foto.

Toch is, zoals zichtbaar op de foto, de mist nog steeds aanwezig. Op de achtergrond zorgt de mist voor wat rust. De aandacht komt dan alsnog op een aantal bomen te liggen waardoor je rust creëert in een bos dat verschrikkelijk rommelig kan zijn.

Nog altijd trok de mist niet op. De zon was nog niet zichtbaar en ik vervolgde mijn wandeling. Ik liep verder naar een veldje waar ik afgelopen zaterdag ook wat tijd door bracht. Het was toen stralend zomerweer en het licht was totaal anders. Het licht van vandaag trok mij meer en ik besloot een foto te maken die ik zaterdag ook maakte. Het licht bleek nu beter uit te pakken, en ook hier zorgde de mist voor wat rust in de achtergrond.

Na dit plaatje ging ik weer op weg naar de fiets. Onderweg begon de mist langzaam op te trekken. Hier en daar nog een foto, maar het leek dat ik het mooiste al had gehad. Ik op de fiets, rijdend richting huis. Onderweg begint dan eindelijk de zon door te komen en nog even heb ik hoop dat er zonnestralen door de bomen zullen vallen. Langzaam fietsend wacht ik, en wacht ik… en nog langer wacht ik.. Maar de zonnestralen komen niet. Gelukkig bleek er nog wel iets anders op me te wachten. Voordat de zon goed doorbrak en de mist verdreef kon ik nog een laatste foto schieten.

Hierna was het voorbij met de mist. De zon brak goed door, de lucht werd blauw. Rustig fietste ik nog een rondje zonder bijzondere foto’s. Hier en daar een praatje en daarna was de ochtend fotograferen weer voorbij. Met een tevreden en voldaan gevoel fietste ik naar huis, met de wetenschap dat ik op het gebied van bosfotografie helemaal aan mijn trekken was gekomen vandaag!